۴ رفتار کارمندان مبتلا به اوتیسم و چگونگی مدیریت آن ها 

زمانی‌که صحبت از اوتیسم می‌شود، ذهن اکثر افراد به‌سمت کودکانی کشیده می‌شود که به این نارسایی دچار هستند؛ از این‌رو به مشکلات آن‌ها بیشتر از سایر افراد اوتیستیک، توجه شده‌ است. کودک مبتلا به اوتیسم، بعدها بزرگ می‌شود و برای ادامه زندگی، به شغل نیاز دارد؛ به‌همین‌دلیل درمورد کارمندان مبتلا به اوتیسم و مشکلات‌شان، گفتگوهای زیادی صورت گرفته است.

مدیریت‌کردن یک فرد اوتیستیک در محل‌ کار، چالش‌های زیادی به‌همراه دارد و مدیران باید واکنش‌های مناسبی درمقابل ویژگی‌های متفاوت کارمندان مبتلا به اوتیسم نشان دهند.

افراد مبتلا به اوتیسم، دچار نوعی نارسایی هستند و از طرف موسسات بهداشتی معتبر، تحت‌پوشش قرار دارند؛ به‌همین‌خاطر هر مدیر باید برای کارمندان یا متقاضیان اوتیستیک، پشتیبانی‌های لازم را اینجام دهد. ما در این مطلب از استارتاپت، به نکاتی اشاره می‌کنیم که شما باید برای مدیریت کارمند مبتلا به اوتیسم خود، موردتوجه قرار دهید.

چگونه می‌توان کارمندان مبتلا به اوتیسم را شناسایی کرد؟

زمانی‌که با یک فرد اوتیستیک مواجه می‌شوید، نباید انتظار چیز خاصی را داشته باشید. اوتیسم یک اختلال نگرشی است و به‌همین‌دلیل، گستره افراد مبتلا به اوتیسم بسیار وسیع و گوناگون است. حتی ممکن است بعضی از مبتلایان، هیچ نشانی از ابتلا به این اختلال را نداشته باشند.

برخی از افراد اوتیستیک، مانند یک فرد معمولی عصبی به‌نظر می‌رسند اما عده‌ای از آن‌ها رفتار متفاوتی دارند؛ تا جایی‌که این تفاوت‌ها زندگی مستقل‌شان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

طبق تحقیقات به عمل آمده،‌ علی‌رغم این تفاوت‌ها تا به امروز تعداد زیادی از رفتارهای رایج افراد اوتیستیک، شناسایی شده‌اند. در این‌جا به چهار مورد از این رفتارها اشاره می‌کنیم که ممکن است در محل کارتان با آن‌ها روبرو شده باشید.

این مطلب به شما نشان می‌دهد که به‌عنوان یک رهبر، چگونه باید با متقاضیان استخدام یا کارمندانی که به اوتیسم مبتلا هستند، رفتار مناسبی داشته باشید.

۱. مشکل در برقراری ارتباط با افراد دیگر

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در به‌کارگیری مهارت‌های ارتباطی غیرکلامی مثل ارتباط چشمی و حالات چهره، مشکل جدی داشته باشند.

بسیاری از قضاوت‌های نادرست درمورد افراد اوتیستیک، به دلیل عدم آگاهی از وضعیت آن‌ها است. شاید احساس کنید که یکی از همکاران‌تان همیشه ناراحت به‌نظر می‌رسد یا اغلب از خیره‌شدن در چشمان شما پرهیز می‌کند.

شاید این رفتارها در وضعیت عادی، شما را متقاعد کند که طرف‌مقابل، دروغ می‌گوید یا چیزی را از شما پنهان می‌کند. این نتیجه‌گیری، حاصل ارتباطات شما با افرادی است که نگرش عادی دارند و می‌توانند از زبان بدن رایج استفاده کنند. اما این قضاوت درمورد یک فرد مبتلا به اوتیسم صحیح نیست، چون سیستم عصبی آن‌ها تناسبی با این مهارت‌های ارتباطی ندارد.

اگر در جلسه مصاحبه‌ شغلی خود با فردی روبرو شدید که به‌دلیل ابتلا به اوتیسم، فاقد این مهارت‌های ارتباطی بود؛ از خود بپرسید که آیا وجود این ویژگی‌ها برای شغل شما ضرورت دارد؟

در اغلب موارد، پاسخ منفی است؛ به‌همین‌دلیل نباید یک متقاضی استخدام را به‌خاطر نوع رفتار متفاوتش رد کنید. زیرا ممکن است این فرد استعداد خاصی داشته‌باشد و به‌علت توجه بی‌مورد به موضوعات غیرضروری، نادیده گرفته شود.

مدیریت کارمندان مبتلا به اوتیسم در محل کار، نیازمند آن است که شما توقعات‌تان از مهارت‌های ارتباطی‌ را با رفتارهای متفاوت یک فرد اوتیستیک تطبیق دهید.

۲. عدم مشارکت در کارهای گروهی

افراد مبتلا به اوتیسم علاقه ندارند که در دستاوردهای گروهی یا تفریحات دسته‌جمعی شرکت کنند.

در محیط‌های کاری امروز، کار گروهی بسیار مهم است اما با اطمینان می‌توان گفت که کار تیمی، یک ویژگی ضروری برای مشاغل نیست. بنابراین نمی‌توان مثبت یا منفی‌بودن عملکرد یک فرد را بر اساس آن ارزیابی کرد.

برخی از افراد اوتیستیک نمی‌توانند احساسات افراد دیگر را به‌راحتی درک کنند، به‌طوری که ممکن است طرف‌مقابل، رفتارشان را توهین و بی‌ادبی تلقی کند. اما این رفتار تنها به‌دلیل آن است که ذهن افراد اوتیستیک اطلاعات را به شیوه‌ متفاوتی پردازش می‌کند.

برای قدردانی یا تذکر به کارمندان مبتلا به اوتیسم باید از جملات ساده و مستقیم استفاده کنید؛ زیرا در غیراین‌صورت منظورتان را به‌درستی متوجه نمی‌شوند.

۳. نداشتن حس شوخ طبعی

اکثر مدیران دوست دارند که محیط‌کار شادی برای کارمندان خود ایجاد کنند و به‌همین‌دلیل از آن‌ها می‌خواهند که حس شوخ‌ طبعی خود را حفظ کنند.

افراد اوتیستیک، شوخی‌ها را به‌خوبی درک نمی‌کنند و ممکن است شوخی‌ واضح شما را به‌عنوان یک دستورالعمل کاری برداشت کنند.

هنگام صحبت با کارمندان مبتلا به اوتیسم منظورتان را کاملا دقیق و مستقیم بیان کنید و به‌هیچ‌عنوان از جملات کنایه‌دا استفاده نکنید.

لطیفه‌ای که بامزه به‌نظر می‌رسد؛ شاید در واقعیت منظور نامناسبی داشته باشد و فردی که به اوتیسم مبتلا است، نمی‌تواند این موارد را تفکیک کند. بنابراین ممکن است عباراتی را به زبان بیاورد که از نظر شما، مناسب محیط‌کار نیست.

شیوه‌ مدیریت یک فرد اوتیستیک با رهبری کارمندانی که سیستم عصبی نرمال قرار دارند، متفاوت است. شما نباید یک کارمند را به‌دلیل رفتار نامناسبش، مقابل دیگران تنبیه کنید بلکه به‌عنوان مدیر موظف هستید که خطوط رفتاری سازمان‌ را مستقیما به کارمند مبتلا به اوتیسم خود توضیح دهید؛ حتی اگر این کار ساعت‌ها وقت‌تان را بگیرد.

۴. زمان‌بندی دقیق و غیرقابل‌تغییر

برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، ساعت‌ها روی موضوعات و وظایف موردعلاقه‌شان تمرکز می‌کنند؛ به‌طوری‌که هنگام انجام آن متوجه هیچ‌چیز دیگری نمی‌شوند. به این افراد بیش فعال «hyperfocus» می‌گویند و همچنین برخی دیگر از افراد اوتیستیک نیازمند زمان‌بندی دقیق و غیرقابل‌تغییر هستند.

گاهی‌اوقات ممکن است درگیر کار روی یک پروژه باشید اما کارمند مبتلا به اوتیسم شما، به‌صورت ناگهانی برخیزد و بی‌توجه به همه‌چیز مشغول صرف ناهار شود.

شاید شما از این رفتار نتیجه‌گیری بگیرید که او برای کارش ارزش قائل نیست و می‌خواهد همه‌چیز را به عهده دیگران بگذارد. اما این قضاوت صحیح نیست و رفتار او ناشی از آن است که این زمان‌بندی، غیرقابل تغییر است و ساعت صرف ناهارش نمی‌تواند به وقت دیگری موکول شود.

اگر فرد اوتیستیک بیش‌فعال باشد، بسیار روی کارش تمرکز دارد و همه‌چیز را به‌درستی پیش می‌برد. این موضوع تا اینجا بسیار خوب به‌نظر می‌رسد اما اگر فرد روی کارهای دیگری متمرکز شود، شرایط را برای‌تان سخت می‌کند. مثلا اگر شروع به صحبت کند، ممکن است ساعت‌ها درمورد عادات‌های متداول خود برای‌تان سخن بگوید.

بهتر است برای مدیریت کارمندان مبتلا به اوتیسم بررسی کنید که آیا شرایط رفتاری آن‌ها در روند کاری شما تاثیرگذار است؟

شاید زمان‌بندی غیرقابل‌تغییر آن‌ها، خللی در پیشبرد کارتان ایجاد نکند؛ اما مدیریت یک کارمند بیش‌فعال مشکل‌ساز می‌شود.

شرایط لازم برای حمایت از کارمندان مبتلا به اوتیسم را به وجود آورید

لازم است که مدیران کسب و کارها برای حمایت از کارمندان اوتیستیک تعامل داشته باشند. بنابراین شما به‌عنوان یک مدیر باید با کارمند مبتلا به اوتیسم خود بحث و مذاکره کنید تا برای برآورده‌کردن نیازهای‌شان، سر یک راه حل منطقی به توافق برسید.

برای مدیریت افراد اوتیستیک نه‌تنها باید نیازهای مطرح‌شده آن‌ها را برطرف کنید، بلکه حسن‌نیت داشته باشید و از آن‌ها به‌خوبی پشتیانی‌ کنید.

مثلا اگر استفاده از هدفون در محیط‌کاتان مجاز نیست و کارمند مبتلا به اوتیسم شما اعلام می‌کند که باید بدون حضور صداهای مزاحم کار کند؛ باید استثنا قائل شوید و به او اجازه دهید تا از هدفون استفاده کند. اما اگر کار او، نیازمند ارتباط مستقیم با مشتری است؛ استفاده از هدفون، منطقی نیست و باید در این مورد با او گفتگو کنید.

شما باید ویژگی‌های اساسی کارتان را بشناسید و بررسی کنید که آیا یک فرد مبتلا به اوتیسم، توانایی برآورده‌کردن آن‌ها را دارد یا خیر.

اگر او بتواند این ویژگی‌های کلیدی را برآورده کند، شما باید دقیقا مانند افراد دیگر، بر اساس تجربه و مهارت با او برخورد کنید.

مثلا اگر در جلسه مصاحبه برای شغلی که نیازمند ساعت‌ها کار با کامپیوتر است، دریافتید که این فرد رفتارهای خاصی دارد و هنگام صحبت‌کردن به چشم‌‌تان نگاه نمی‌کند؛ نمی‌توانید با استناد به این دلایل او را رد کنید، زیرا به‌نوعی نقض قانون است.

همه‌ افراد مجموغه باید از کارمندان مبتلا به اوتیسم حمایت کرده و شرایط را برای شکوفایی استعدادشان مهیا کنند. زمانی‌که شما به‌عنوان یک مدیر در جلسه مصاحبه شغلی، فردی را می‌بینید که صلاحیت‌ دارد، او را استخدام می‌کنید؛ حتی اگر به اوتیسم مبتلا باشد و شما مجبور شوید برای پشتیبانی از او، برخی شرایط را در سازمان‌تان تغییر دهید.